Ik had het foldertje in de bus gevonden en de posters zien hangen: 14 en 15 September
Kunst in de vesting.

Nou heb ik persoonlijk niet zo heel veel met kunst, want wie bepaalt nou precies wat kunst is en wat niet? Ik vind iets mooi, of niet. Maar de combinatie van kunst, met open monumentendag, tuinen en muziek trok me zaterdag richting de witte vlaggen, die aangaven waar iets moois te bewonderen viel.
Op het hoekje van de Putterstraat en de zustersteeg kwamen we een bekende tegen, die samen met ons naar de tuin achter het grote pand in de Putterstraat liep. Een prachtige tuin, met de afmeting van een klein parkje. Het vormde een prachtig decor voor de uit hout gesneden kunstwerken van Laurens Bosman. Er ontstond een filosofisch gesprek over delen en het openstellen van tuinen. Zou je zo’n mooie plek vaker aan iedereen willen laten zien! Of toch liever niet?
Een aantal tuinen verder, waarvan ik het bestaan tot nog toe niet wist, bekroop me ook een gevoel van ongemak. Je gluurt immers toch min of meer bij de buren in hun achtertuin.
Vandaar dat we besloten een uitstapje te maken naar het stadhuis. Dat is immers voor alle burgers gebouwd, waardoor het ongemak snel verdween.
Voor het stadhuis stond een bijzonder kunstwerk. Het was gemaakt door de Polder, een atelier voor mensen met niet aangeboren hersenletsel. Ik zag meteen voor me hoeveel plezier ze hebben gehad met het maken ervan en hoe verrassend, vast ook voor henzelf, het resultaat geworden is.
In het stadhuis zat Joost Nijssen te kalligraferen en gaf Olga Bos uitleg over haar werken die de muren van de raadszaal sierden. Wat een geduld om het romeinse schrift minutieus te onderzoeken en na te schilderen en wat een lef om zulke grote schilderijen te maken en aan iedereen te laten zien.

Na een kopje koffie in de tuin van het Gouverneurshuis, gingen we op weg naar de tweede helft van de route. Op de Demer leidde een witte vlag ons naar een knusse ruimte waar met glas in lood gewerkt werd en raakten we aan de praat over de vlinderstruiken, met tientallen vlinders erop, die weer volop in de bloei stonden. Met een goed snoeiadvies en een mooie door Marit van Velzen gemaakte kaart liepen we naar de wittebroodstraat, die een groot aantal kunstenaars blijkt te herbergen. Geen tuinen dit keer, maar veel monumentale panden, waar mijn gebrek aan een kunstenaarsoog en het gevoel ondertussen toch echt iets te moeten kopen, om voorrang vochten. Omdat mijn man daar helemaal geen last van heeft overleefden we de straat zonder een object onder mijn arm.

Aan het eind van de sterrestraat stond een bord dat verwees naar de achterkant van het huis. Zeker 50 meter verder begon de langgerekte tuin, waar Mirjam Hopman ons warm welkom heette. Ze vertelde dat ze in ruil voor het gebruik van de tuin het onkruid tussen de stenen met liefde had verwijderd voor de eigenaresse op leeftijd. Een voorbeeld van hoe je elkaar kunt helpen.
Er ontstond een mooi gesprek over hoe eenzaam het vak van kunstenaar vaak is en hoe fijn het is om op dit soort evenementen met mensen in gesprek te raken over dat wat je als kunstenaar nooit meer niet kan doen: het vormgeven aan dat wat aan je binnenkant ontspruit. De tuin stond vol prachtige bronzen en een aantal kleinere schilderijtjes. Ze had nog niets verkocht terwijl alles wat ze maakte in mijn ogen prachtig was.
Opnieuw voelde ik ongemak, maar de aankoop van zo’n prachtig bronzen beeld doe ik niet zonder daar lang over na te denken. De keramieken schaal met de plattegrond van de vesting heb ik wel op de foto vastgelegd. Binnenkort ben ik jarig en je weet maar nooit.

Via de vismarkt liepen we naar de heemtuin, die vol hing met tekeningen van kinderen van de Johannus Paulus School.  Een rondgang langs de kunstwerken maakte zichtbaar dat dezelfde kleurplaat door elk kind op zijn of haar eigenwijze tot een uniek (kunst)werkje gemaakt was.
Twee dames namen de honneurs waar voor de kinderen van de JPS en deelden speurtochten uit. Ik nam aan dat een van hen een juf van de JPS was, maar dat bleek een misvatting. Ze vertelde dat ze pas drie maanden in de vesting woont en het leuk vindt om een bijdrage te leveren aan dit evenement; Ook een soort kunstwerkje schiet er door mijn hoofd.

De laatste tuin die we bezochten was die in de waterpoort. Er stonden een soort schommelstoelen op een groot grasveld. Anton Schrauwen, nam ons mee in zijn loopbaan als
kunstenaar, filmer, decorbouwer en edelsmid.
Hij had een inspirerend verhaal, waarin mij duidelijk werd dat kunst ontstaat in interactie tussen de binnenwereld van de kunstenaar en zijn buitenwereld. Gaandeweg het creatieproces ontstaat niet alleen het kunstwerk, maar ook zijn of haar persoonlijke verhaal. Per definitie is dit een ander verhaal dan dat van de toeschouwer.

Helemaal tevreden over deze mooie middag wist ik het zeker:
Kunst is voor mij kunst als er een mooi verhaal aan vast zit. Ik weet nu dus ook waarom ik het schilderij in onze huiskamer zo mooi vindt. De beste vriend van mijn man maakte dit toen hij in het eerste jaar van de kunstacademie zat. Mijn man betaalde het met zijn derdehands racefiets. We hebben het al 48 jaar. Ik weet zeker dat ik het nooit weg zal doen.


Sprokkelaar