Weemoed

Manlief is vandaag een dagje met een vriend naar Amsterdam en omdat mijn oppasvaardigheden en moederlijke adviezen ook niet gevraagd zijn, heb ik een dagje voor mezelf. Ik fantaseer over alles wat ik zou kunnen gaan doen maar waar ik uiteraard niet aan toe zal komen omdat mijn ervaring is dat een dag altijd anders loopt dan gepland.
Ik start met een interessant boek over de mysterieuze wereld van slaap, dat zo ingewikkeld is dat ik vrees dat ik het twee keer zal moeten lezen. Omdat iets in mijn binnenste zegt dat ik het op mijn leeftijd helemaal niet meer allemaal hoef te kunnen reproduceren neem ik dankbaar de telefoon op als ik de naam van een vriendin in mijn schermpje zie staan.

‘ik wil graag je advies’ zegt ze. ‘De kerst loopt dit jaar helemaal in het honderd. We krijgen het niet zo gepland dat we met alle kinderen en kleinkinderen een van de kerstdagen samen kunnen zijn’, zucht ze hoorbaar geïrriteerd. ‘Dus heb ik besloten om dit jaar helemaal mijn eigen plan te trekken. Wat denk je: word ik ongelukkiger als ik alleen thuisblijf, of als ik vier dagen alleen naar Texel ga?’
We hebben het over loslaten en jezelf opnieuw uitvinden als je rol als moeder en oma minder nodig lijkt te worden. Na twee uur leg ik de telefoon neer en vertelt de temperatuur van mijn voeten dat het tijd wordt voor een wandeling.

Lekker warm ingepakt trek ik de deur achter me dicht en hoor ik een stem door een luidspreker. Met de beelden van Amsterdam nog op mijn netvlies slaat mijn hart een slag over maar als ik een stroom mensen zie, waarvan de kinderen verkleed zijn als piet en sinterklaas weet ik het weer: 16 November, de intocht van sinterklaas.
Er trekt een gevoel van weemoed door me heen. De oudste kleinkinderen geloven allang niet meer en toen we dit jaar de jongste vertelde dat sinterklaas een door volwassenen bedacht feest is geïnspireerd op een lieve Bisschop in de vijftiende eeuw, besloot hij dit jaar niet meer mee te gaan naar de intocht.

Ik besluit om een groot rondje te maken en de wereld waar te gaan nemen als een grootmoeder in ruste. Het is een drukte van belang. Ik krijg associaties met 2024 jaar geleden toen Jezus en Maria in het kader van de volkstelling op weg waren naar Bethlehem. Het grootste verschil is dat de ezel vervangen is door de auto, die overal rondom de vesting het straatbeeld bepaalt. Wat ook opvalt is dat iedereen haast lijkt te hebben en een blik op mijn horloge leert dat het 14.12 uur is. Ik vermoed dat Sint waarschijnlijk alweer op de terugweg is als de laatste bezoekers bij de haven aankomen.

Bij de Vestingstraat app ik, samen met een foto van een stroom (groot)ouders met hun (klein)kinderen in onze familieapp: ‘Het eerste jaar zonder sinterklaasintocht, tijd voor achterkleinkinderen’.
Een reactie van onze oudste dochter laat niet lang op zich wachten:
‘Oh help, echt niet!’
Vijf minuten later krijg ik weer een appje:
‘Mam, zet een advertentie: Gezocht, bonuskleinkinderen, alleen rond sinterklaas en Pasen’.
Terwijl ik dit advies door mijn gedachten laat gaan, komt alweer een stroom mensen mij tegemoet en bereik ik de vismarkt, waar een pietenband de nieuwste pietenliedjes ten gehore brengt.
De pieten met een zak vol pepernoten worden omringd door hordes kinderen die een paar snoepjes proberen te bemachtigen. Ook al zijn het nu roet-gele-paarse of andere pieten, de snoepjes hebben sinds de eerste sinterklaasintocht in 1888 nog niets van hun aantrekkingskracht verloren.
In de Nieuwstraat kom ik twee andere grootouders tegen, waarvan eentje treurig zegt:
‘Dit is het eerste jaar dat ik geen kleinkind heb om het feest mee te vieren’.
Ik opper om in het nieuwe buurthuis een “weemoedig grootoudergroepje” te starten.
De derde grootouder zegt dat het ook zonder (klein)kinderen een hartstikke leuk feest is, terwijl ze zichtbaar geniet van de opgewonden kinderen die door Piet Gijs in bedwang worden gehouden voor het Sinterklaashuys.
Natuurlijk heeft ze helemaal gelijk, het is toch fantastisch dat er in de vesting al jaren, zonder enige wanklank, de intocht van sinterklaas plaatsvindt.

Terwijl ik richting huis wandel vraag ik me af de wereld al klaar is voor een vrouwelijke sinterklaas. Misschien toch nog even mijn vriendin bellen?


Sprokkelaar