Al jaren spaar ik kikkerkaartjes om naar mensen te sturen die wel een hart onder de riem kunnen gebruiken.
Ik heb ze in alle soorten en maten. In Valkenswaard kwam ik onlangs een houten kikker tegen die je als kaart rechtop in elkaar moest zetten. Bij Berg en Braam houd ik de uitklap kaarten nauwlettend in de gaten en bij Zin en boeken, tegenwoordig ‘de Veerpoort geheten, kocht ik een heel kikkerkoor dat ‘Be happy’ zong.  

Acht Maart ging, na een verbouwing van twee weken, de foodspecialiteitenzaak weer open. Ik was blij dat ik de kleine boodschappen weer dichtbij kon halen, dus toog ik zaterdag met mijn duurzame boodschappentasje in de hand naar de ‘Hof van Heusden’.
Wat een metamorfose! Alles keurig gerangschikt, in sommige schappen zelfs op kleur, en  grote looppaden waarlangs je elkaar ruimschoots kunt passeren. Dat is natuurlijk even wennen, net als dat je groenten en fruit nu zelf kunt pakken.

Ik moest even zoeken naar de kassa maar toen ik Petri en Theo, in compleet nieuwe outfit, achter de balie een soort licht zag geven kon het niet missen dat ook zij uitermate trots zijn op het resultaat.
Ik vroeg aan Theo of er in de toekomst nog schappen aan het plafond komen te hangen? Tot zijn spijt gaat dat niet gebeuren omdat de constructie van het plafond daar niet op berekend is.

Naast de kassa staat een kleine kaartenmolen, waarin een geweldige kikkerkaart riep: ‘koop mij, koop mij!’
‘Heb je nu ook kaarten?’ vraag ik. ‘Dit zijn speciale kaarten, gemaakt door onze oudste dochter’, zegt Theo. ‘Ze kan haar handen niet gebruiken, dus maakt ze de kaarten met haar ogen’. ‘Ze kan op deze manier wat extra zakgeld verdienen’.

Ik vertrek met mijn boodschappen en de kaart.
Want dezelfde kaart, die tegelijkertijd twee mensen opkikkert is natuurlijk een aanwinst voor mijn verzameling.

Sprokkelaar