Vanmorgen was het weer zover; tijd voor de jaarlijkse tandartscontrole. Dus zat ik al vroeg op de fiets.
Ik kan me nog herinneren dat ik als kind achterop de brommer van mijn moeder zat, met een mond vol watjes. Mijn mond was te klein dus moesten 4 kiezen getrokken worden om de andere gebitsonderdelen genoeg ruimte te bieden om tot volledig wasdom te komen. Een week later happen voor een beugel. Een boven en een onder. Bij het eten moest je die uit je mond halen om hem, na het eten, onder de kraan weer af te wassen.  Gelukkig ging je in die tijd nog tussen de middag naar huis dus hoefde ik deze, in mijn ogen onsmakelijke handeling, alleen thuis uit te voeren. Voor de nacht had ik een beugel waarvan de boven- en onderkant aan elkaar vastzaten. Omdat waarschijnlijk ook mijn neus te klein aangelegd is en ik dus een verwoede door- mijn- mond-ademer ben, was het elke ochtend weer een verrassing waar dat ding tevoorschijn zou komen.
In de zesde klas liep de rekening van de orthodontist zo hoog op dat mijn moeder besloot dat mijn tanden recht genoeg stonden. Vanaf dat moment hoefde ik alleen nog maar met gezonde tegenzin op de fiets voor de halfjaarlijkse controles. Mijn moeder meldde pas op de dag zelf dat het daar weer tijd voor was, zodat ik maar een paar uur in spanning hoefde te zitten. Want hoe goed ik ook poetste, er was altijd wel een gaatje te ontdekken wat, zonder verdoving, geboord moest worden.

Gelukkig heeft de tandheelkunde een ontwikkeling doorgemaakt, waardoor nu heel terughoudend geboord wordt en er veel meer aandacht is voor preventie.
Dit laatste is in handen van de mondhygiënisten.
Het verloop onder hen is groot, waardoor het elk jaar weer afwachten is wie mijn gebit gaat reinigen. Het is ook elk jaar een verrassing welke instrumenten er nu weer gebruikt worden, die hun werk nog beter doen dan de vorige.
Dit keer zat er bijvoorbeeld een elektrisch boortje bij, wat natuurlijk geen boortje is, maar wel hetzelfde irritante geluid maakte.
‘Gaat u nog op vakantie?’, vroeg de jongedame vriendelijk. Dat is ook nieuw dus wist ik nog niet hoe ik met het waterafzuigertje in mijn mondhoek en het boortje in mijn mond hier antwoord op moest geven.
Het instrumentarium werd voortdurend verwisseld en elke keer was het weer afwachten hoe het zou voelen. Ik had natuurlijk graag geweten wat ze precies aan het doen was, maar ook vragen stellen met al die attributen in je mond is bij voorbaat gedoemd te mislukken.
Toen ze bijna klaar was duwde ze een paar boomstammen tussen mijn kiezen. Ik gebruik dagelijks tandenstokers zoals de assistentes van de vorige jaren mij adviseerden, maar nu zijn tandenragers de trend. ‘Heel belangrijk mevrouw, want tussen uw tanden is het tandvlees toch wat ontstoken’. ‘Gebruikt u de ragers tussen de kiezen en de tandenstokers voor tussen uw tanden’.
Na het polijsten gaf ze me een zakje mee met de dikte van de tandenragertjes die ik moest aanschaffen. Het gebruikte exemplaar, wat ik nog 4 keer kon gebruiken, had ze er ingedaan.

Op de fiets ademde ik de lucht van deze zomerse dag goed in en reed opgelucht naar huis.
Op de botermarkt kwam de geur van vers brood me al tegemoet en geurden de bloemen alweer voor de vitaminehof.
Een half uurtje later zit ik met een kop koffie en mijn boek in het zonnetje. Nadat ik op internet gezien heb wat tandenragers kosten heb ik besloten om het zakje met inhoud bij het restafval te deponeren. Volgend jaar ziet de wereld van de tandarts er vast weer anders uit.


Sprokkelaar