Sinds zondag zijn we weer terug in de vesting. We hebben gefietst in de achterhoek, en een weekje op de poezen gepast bij een vriendin in het vestingstadje Hulst. Net als heel Nederland deden we dit onder een stralende zon waar we, ondanks dat het natuurlijk helemaal niet klopt, erg van genoten hebben.

Terug in de vesting voelde meteen gezellig en vertrouwd; Dinsdag eerst weer even door alle winkeltjes in de vesting gelopen. Gezellige vakantieverhalen uitgewisseld en nog wat leuke spulletjes gekocht. Terwijl ik terugliep naar huis dacht ik hoe fijn het voelt dat Thea van Zin in boeken, precies weet in welk boek ik kan verdrinken en dat Annet van Che Bello, precies weet wat (bij) me past.

Omdat er geen dierenwinkel meer is in de vesting, stapte ik ’s middags op de fiets naar Den Bosch. Elke week reserveert Pet & Co, op de oud Vlijmense weg twee bakjes krekels voor de baardagaam van onze kleinzoon. Omdat hij nog op vakantie is, haal ik de bestelling even op.    

In het straatje van de dierenwinkel, zitten drie heren achter een borreltje bij café de Buren.
Er is nog een stoeltje vrij in de zon. Omdat ik nog in vakantiestemming ben besluit ik, voordat ik aan de terugtocht begin, een kop koffie te gaan drinken,
Ze hebben geen cappuccino, alleen filterkoffie, met een koekje uit een ouderwetse koektrommel. Er is even wat ongemak, dus open ik het gesprek door te melden dat ik net twee doosjes krekels heb gehaald. Van ongemak was de rest van de ontmoeting geen sprake meer. De zoon van een van de drie heren blijkt slangen te houden. Hij vertelt dat er laatst eentje ontsnapt is en na lang zoeken is teruggevonden in een van de tassen van zijn vrouw.

Klaarblijkelijk is mijn tongval nog zo, dat de tweede heer vraagt of ik soms uit Amsterdam kom. Hij vertelt dat hij tot zijn 22ste in Amsterdam heeft gewoond en door zijn grootmoeder is opgevoed. ‘Een lang verhaal’, zucht hij. Een paar vragen stimuleren hem om de korte versie met ons te delen.
De derde heer vertelt dat hij een echte Brabander is, maar twintig jaar als stratenmaker gewerkt heeft in Limburg. ‘Het zijn aardige mensen die Limburgers, maar echt anders dan de Brabanders!’ De eigenaresse is inmiddels ook aangeschoven en in de groep worden de verschillen breed uitgemeten.
Na een uurtje reken ik € 1.80 af. Het niet gebruikte koekje stopt de eigenaresse onder mijn pet, ‘voor onderweg’. Nadat ik heb moeten beloven nog eens terug te komen, word ik enthousiast door hen uitgezwaaid.

Op weg naar huis fantaseer ik over een plek in de vesting. Met ‘langzame’ koffie, waar je
’s morgens vroeg je krantje kunt lezen, een praatje kunt maken en elkaar toevallig kunt ontmoeten.

Ik neem me voor om zolang dit er nog niet is, minimaal 1 x per maand de krekelbestelling op te gaan halen.

De Sprokkelaars