Vanmorgen hoorde ik op het nieuws dat het vandaag de zevende opeenvolgende dag is zonder zon. Als ik de deur uit ga om toch een rondje te lopen vergaat me de moed als de regen en wind direct door mijn jas voelbaar zijn. Gisteren belde de kapper dat er iemand uitgevallen was, waardoor ik om 11.30 uur alsnog welkom ben. Wijfelend sta ik voor mijn voordeur als een stemmetje in mijn binnenste zegt dat een wandelingetje van 500 meter voor een keertje ook wel genoeg kan zijn. Ik trek mijn jas dus weer uit en terwijl ik
voor mezelf een lekker kopje koffie maak gaan mijn gedachten terug naar vorige week vrijdag en zaterdag.

Er stonden meer dan honderd kraampjes, die prachtig versierd en verlicht waren. Door de straten liepen verlichte kerstbomen, sneeuwmannen en engelen. Overal stonden vuurkorven die een gezellige gloed verspreidden. Op verschillende podia brachten verschillende koren en muzikanten met veel enthousiasme een obade aan het kerstfeest. Het leek wel alsof heel Brabant naar de vesting was gekomen, zo druk was het.
Ook wij lieten ons, samen met de kleinzonen, door de menigte langs de kraampjes verplaatsen. De kraampjes met stenen en de foodtrucks waren favoriet bij de jongens, dus waren we ze al na 5 minuten kwijt.
Toen we een uur later op de botermarkt aankwamen stond Dirk voor lokaal 23. Met kleine toastjes met haring verleidde hij mensen om het nieuwe buurthuis te komen bewonderen. Wij hapten direct toe, ik zonder haring waardoor manlief er in elke hand eentje kreeg.
Het zag er prachtig uit met kussens in de vensterbanken, een groen betegelde bar met een professioneel koffiezetapparaat en een grote leestafel.
We vielen met onze neus in de boter toen Hanneke, voor deze gelegenheid aangekleed als een gravin uit de tijd van Dickens, het liefdesverhaal achter het spinnenwiel in het wapen van Heusden vertelde. Alle aanwezigen luisterden gebiologeerd, je een speld kon horen vallen. De sfeer was zo warm en intiem dat nieuwe bezoekers de deurknop weliswaar vastpakten, maar na een blik door het raam, de deur toch maar niet openmaakten.
Na afloop liepen we door de Molenstraat nog even langs de stadshaven om naar de verlichte vissen te kijken die de leerlingen van het d’Oultremont College, samen met de nerds van licht op de vesting, ontworpen en gemaakt hebben.  

Het signaaltje van mijn telefoon herinnert me aan mijn afspraak bij de kapper. Nog twee dagen dan ligt de kortste dag weer achter ons en laat de zon zich misschien ook weer zien. Tot die tijd moet ik het maar doen met de kerstverlichting.


Sprokkelaar