Al een aantal jaren vormen we met een zestal vestingbewoners een leesclubje, ‘leeslust’ genaamd. De eerste keer maakten we een voorstelrondje en vertelde Thea dat ze anderhalf jaar met paard en wagen door Europa hebben gereisd. Daar wilde ik natuurlijk meer van weten, dus schoof ik, onder het genot van een kopje koffie, aan in de boekwinkel om het verhaal van Thea op te tekenen.

Thea is, als vierde van 6 kinderen, geboren op Valentijnsdag 1962 in Rotterdam. Haar vader werkte in de haven en moeder was kunstschilder. Veel havenarbeiders forensden dagelijks vanuit de regio naar de haven en vertelden dat het in Brabant goed toeven was, omdat de huizenprijzen daar laag waren ten opzichte van de randstad.
Dus toen de bovenverdieping met 5 kinderen en een ouderpaar aan de krappe kant was, verhuisde de familie toen Thea 6 jaar was, naar Noordhoek. Een dorpje net onder Roosendaal. Daar werd het zesde kind, eindelijk een jongetje, geboren.

Vader vertrok dagelijks met een grote bus, waarin 50 havenarbeiders zaten naar Rotterdam. Moeder en de kinderen nestelden zich in hun nieuwe omgeving. Dat was even wennen voor Thea; Ze spraken net zoals de personen in de bijbel, waar moeder regelmatig uit voorlas. Gij in plaats van jij en dan nog iets onverstaanbaars erachter.
Ook de schoolmelk, die ze in Rotterdam dagelijks kregen, was in Noordhoek ongebruikelijk. Dus na een paar weken werd moeder erop geattendeerd, dat het niet gewoon was om haar kinderen dagelijks melk mee te geven. De poncho’s die haar moeder maakte, de exposities van haar schilderijen, de vragen die Thea voortdurend stelde in de klas, maakten het gezin tot buitenstaanders.

In de zesde klas, maakte Thea de keuze om naar de LTS in Klundert te gaan. Haar drie oudere zussen, zaten al op de huishoudschool en hun verhalen maakten haar duidelijk dat ze daar niet naar toe wilde. Voor ouders, die beide geen middelbare school hadden gehad, was een keuze voor een theoretische opleiding, geen optie.
Zo was Thea drie jaar lang het enige meisje, op een school met 200 jongens en een leraren
Korps, dat alleen bestond uit mannen. Stoer doen en meelachen met de humor van de jongens hielp om zich te kunnen handhaven. Ook kreeg ze, bij gebrek aan een damestoilet, het privilege om gebruik te maken van het lerarentoilet. (wat ze overigens pas kon bereiken door eerst langs een rij pisbakken, te lopen).

Na vier jaar mocht Thea zich timmervrouw noemen. Haar (vak)tekentalent en haar creativiteit vielen op, dus kreeg ze het advies om mbo-mode en kleding te gaan doen. Vier jaar verder woonde ze in Tholen, had ze haar diploma, was ze getrouwd, verbouwde ze haar eerste huis en opende ze haar eerste stoffenwinkeltje en gaf ze naailessen. Het huis werd prachtig, de winkel werd groter, ze kreeg twee kinderen en haar relatie strandde. Ze moest weer van voren af aan beginnen.
Thea oriënteerde zichzelf al lezend in de Bieb, op een sector waar ze een baan zou kunnen vinden. Het werd de zorg. Ze verhuisde in 2000 naar Bergen op Zoom, volgde de opleiding SPW en kocht een huis, wat ze tijdens haar studie weer helemaal zelf verbouwde. Met de steigers in de woonkamer, was er twee jaar sprake van een ‘vrije bende’, zoals Thea vertelt.
Ze kreeg een baan in een dagtrainingscentrum en in 2003 ontmoette ze John, die ook in de zorg werkte. In 2005 trouwden ze en gingen ze op huwelijksreis naar Schotland, waar ze dromend over hun gezamenlijke toekomst fantaseerden.
Ook al verbouwde Thea inmiddels voor de derde keer haar huis, dit keer in Breda, hun droom was ergens in Europa wonen op een plek waar ze zelfvoorzienend konden leven.

Thea opperde nog om dit met een camper te doen, maar John wist dat het een paard en wagen moest worden. Het kostte twee jaar voorbereiding: paarden zoeken en trainen, pipowagen zoeken en zo verbouwen, dat een ruimte van 2 x 3.50 x 2, maximaal benut zou kunnen worden. Daarnaast onderzochten ze welke plekken in Europa zich goed lenen om daar te kunnen wonen en werken. Aanvankelijk dachten ze aan Ierland, maar dat bleek veel te duur. Het werd een ontdekkingsreis langs de grote rivieren richting de zwarte zee.
Waar het goed voelde zouden ze blijven.

In 2006 verkochten ze hun huis en verhuisden in de woonwagen naar een woon-werkgemeenschap in BaarleNassau. Daar startte hun oefenreis door Nederland om alle
uitdagingen die het reizen met een woonwagen met zich meebrengt, te ontdekken. 31 Januari 2007 namen ze afscheid van familie en vrienden en begon hun expeditie richting het oosten. Ik heb met rode oren geluisterd naar wat ze allemaal tegenkwamen op hun reis. Te veel om hier op te schrijven, maar gelukkig hebben ze een fotoboek met de titel “Slow Express”. Het ligt in de winkel en aan de leestafel kan je er alles over lezen. Ook over het abrupte einde aan de reis, omdat de remmen van de wagen het tijdens de afdaling van een 12 % helling begaven. Het was inmiddels Mei 2008. De wagen was Total los en een ambulance bracht ze terug naar Nederland.

Met alle ervaringen in hun rugzak, begonnen ze weer van voor af aan. Via allerlei
tijdelijke banen kwamen beide in 2010 weer in de zorg terecht. Tijdens een routineonderzoek bleek Thea een tumor in haar buik te hebben, waardoor ze noodgedwongen een periode ziek thuis kwam te zitten. Tijdens de reis hadden beide veel over hun gezamenlijke passie gesproken: boeken!
Dat stilzitten niet in haar aard zit had ik al begrepen, dus maakte ze van de nood een deugd en bouwde een website en startte een online boekhandel. John combineerde zijn baan in de zorg met de verkoop van boeken op markten.

Bij Thea begon het weer te kriebelen. Ze droomde over een eigen winkeltje, waar ze helemaal los kon gaan met haar ideeën en creativiteit, liefst in een omgeving die paste bij haar ambitie. Het werd het pandje in de Breestraat, wat alleen in de weekenden geopend was en goed te combineren viel met de banen in de zorg.

Toen in 2015 de boekhandel op de Botermarkt ermee stopte, verhuisden ze naar hun huidige winkel. Als je er binnenkomt voelt het een beetje als een warm bad. Er zitten er altijd wel wat mensen aan de leestafel, waar gezellige gesprekken ontstaan.
Of je nou een beschrijving geeft van een vriendin die je wilt verrassen, of beschrijft wat er op de voorkant van een boek staat, of de helft van een titel noemt, ze vinden altijd het bijpassende boek. Het heeft 8 jaar geduurd, voordat ze hun banen in de zorg op konden zeggen. Geen koophuis meer, maar een huurhuis in Den Bosch en een kleine camper, want ja er moet natuurlijk ook verbouwd en ontdekt worden.

Tot slot stel ik de vraag, waarmee ik het interview altijd beëindig: Wat zou je de vesting nog wensen?
Haar wens is dat het voorzieningenniveau in de vesting op peil blijft. Een vesting zonder winkeltjes, verliest haar hart en de verbinding. Het is als ondernemer hard werken om de eindjes aan elkaar te knopen, jonge mensen maken andere keuzes. De bloemenzaak vond bijvoorbeeld geen opvolger en wordt door veel mensen erg gemist.

We fantaseren samen nog even over hoe de wij als bewoners hieraan mee kunnen helpen.
Misschien een coöperatie oprichten? Een hele simpele oplossing is natuurlijk dat bewoners allemaal gewoon in de winkeltjes kopen. Wat de boeken betreft is er geen prijsverschil tussen de boeken die je bij Bol.com koopt en de boeken in de winkel van Zin in Boeken. Een mailtje of appje naar Thea en het boek kan je binnen twee dagen ophalen. Kan je meteen even het fotoboek van hun reis bekijken en andere boekenliefhebbers ontmoeten aan de leestafel.




Mary van Boxtel



Korte impressie van de reis
https://youtu.be/YifsFel6Qkw?si=GQJrfNLOnTQd1Ytv