Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ons oproepje op Buurbook, waarin we vroegen om een vrijwilliger die verstand had van websites, een reactie op zou leveren.
Maar dezelfde dag reageerde Robert Broos, die zei dat hij het leuk zou vinden om met ons mee te denken en doen.

Bij de kennismaking vertelde Robert dat hij geboren en getogen is in de vesting. Hij is rond zijn dertigste vertrokken en sinds een half jaar weer woonachtig in de vesting.
Ik vermoedde dat hij een bijzonder verhaal had, dus vroeg ik hem of ik hem mocht interviewen voor de rubriek 'Bijzondere Heusdenaren'. Hij moest er een weekje over nadenken, en zei toen ‘ja’.
Vrijdag 19 april zat ik om 16.00 uur klaar met koffie, pen en papier, benieuwd naar deze oude en tegelijkertijd nieuwe Heusdenaar;

Het leven van Robert begint op de Botermarkt 13, waar hij in 1960, als middelste van drie jongens geboren is als zoon van de bakker. Heusden had in die tijd een regionale functie.
De vesting telde 3 bakkers, 3 slagers en 2 groenteboeren. Ook waren de kroegen goed vertegenwoordigd. Daarnaast waren er 3 scholen: een katholieke Jongensschool, waar nu het bastion is. Een katholieke meisjesschool, waar nu de aanleunwoningen van het zorgcentrum staan, en een openbare gemengde school waar nu de JPS staat.

Er was toen al een bruisend verenigingsleven. In de gymzaal werd er bijvoorbeeld fanatiek gebasketbald. De teams speelden op hoog niveau, de dames zelfs hoger dan de heren. Voor een voetbalveld was er te weinig ruimte, dus werd er gevoetbald in Oud Heusden.

Toen Robert 5 was, stierf zijn vader en bleef zijn moeder achter met drie kinderen in de leeftijd van 7, 5 en 3 jaar oud en de bakkerij. Ze besloot om van de bakkerij een bakkerswinkel te maken, waar het brood kant en klaar aangeleverd werd door Vermeulen uit Vlijmen.
De vesting zag er in die tijd natuurlijk compleet anders uit dan nu. Zoals het beschreven staat in het boek: ‘De metamorfose van Heusden’, was het voor de restauratie in 1968 een vervallen stadje. Voor opgroeiende jongens een omgeving waar altijd iets te ontdekken en te beleven was.
Robert wist al jong dat hij bakker wilde worden. Niet alleen het beroep van zijn vader, maar ook van twee van zijn ooms.

Zijn grootmoeder, geboren en getogen in Heusden bewoonde het ouderlijk huis in de Hoogstraat, rechts van waar nu de Republiek is. Als ik veronderstel dat zijn grootvader waarschijnlijk ook bakker was, blijkt dat ik er niet verder naast kon zitten. Zijn grootvader was hoofdonderwijzer in Besoijen, toen nog een dorpje naast Waalwijk. In die tijd was hoofdonderwijzer nog een beroep met aanzien. Hij liep altijd in driedelig pak en ‘tante’ Nellie, de hulp, zorgde voor de acht kinderen en voor het huis.

Robert ging naar de banketbakker-school in Eindhoven, deed vakantiewerk bij een bakker in Waalwijk en leerde het echte ambacht van banketbakker Bertels in de vesting.
Toen de jongens van moeder een bootje kregen, dat bij de zeilvereniging in de haven lag, ontdekte hij zijn tweede passie.
Op zijn 16de kocht hij zijn eerste bootje; een laser. Samen met veel andere bootjes van de zeilvereniging, gesleept door de zeilboot van Appie de Ruiter, deed hij mee aan alle wedstrijden in de omgeving. Op zijn 18de trad hij toe tot het bestuur van de vereniging en organiseerde hij allerlei activiteiten voor de jeugd.
Organiseren, hard werken en doorzetten zit in zijn bloed. Dat kwam hem goed van pas toen hij op zijn 23ste de bakkerij overnam van zijn moeder. Een positieve uitkomst van SIMK, een onderzoeksbureau, gaf hem het laatste zetje om zich als 23-jarige te verbinden aan een schuld van 7 ton. Dat ook ondernemerschap hem niet vreemd is, blijkt wel uit de verbouwing van de bakkerswinkel terug naar een bij die tijd passende bakkerij.
Na zeven jaar hard werken, dwong Reuma hem om te stoppen. Hij verkocht de zaak aan Vermeulen uit Vlijmen (Lucas en Yolanda), waardoor we heden ten dage nog steeds kunnen genieten van al het lekkers van Bakkertje Deeg.

Zijn tweede passie, gecombineerd met het advies van zijn huisarts om de warmte op te zoeken, bracht hem naar Griekenland. Bij een rederij huurde hij een grote zeilboot en startte een agentuur in Nederland. Zo voer hij, met gasten uit Nederland, een jaar rond op de Middellandse zee.
Ondernemerschap, slaapt nooit, dus een paar jaar later gaf hij, namens de rederij, leiding aan 20 schepen en hun schippers. Zo werd uitrusten en vakantie vieren opnieuw hard werken en besloot hij ermee te stoppen.
Toevallig woonde de directeur van reisorganisatie Tui in Heusden, waardoor zijn resultaten niet onopgemerkt bleven. Tui zocht naar uitbreiding van zijn activiteiten en Robert had in Griekenland een kant en klaar product tot stand gebracht. Tui kocht het bedrijf op en bood Robert een baan aan.

Dat 1 en 1 ook 3 kan zijn blijkt wel uit de jarenlange loopbaan, die Robert bij Tui had. Overal waar zaken moesten worden opgezet, of waar zaken niet goed liepen werd Robert als trouble shooter naar toe gestuurd.
Reisleider in China, waar hij plaatselijke gidsen koppelde aan activiteiten als het bezoeken van ziekenhuizen en scholen. Fietsen door Beijing, tussen de 9 miljoen fietsen die er al reden. En interimmen in Shri Lanka, waar de reisleider van de olifant gevallen was.
Ook zette hij de poot: actieve jongerenvakanties op en ging onder andere naar Tsjechië en Syrië.

Na een paar jaar een uitstapje gemaakt te hebben, naar een maatschap van evenementen organisaties, keerde hij terug naar Tui om de reisbureaus in de regio Rotterdam en Den Haag te reorganiseren. Aan reorganiseren komt een einde, en inmiddels vader van twee dochters zijnde, koos hij voor een baan dichter bij huis. In Ammerzoden bij KRAS.nl, een 100% dochterbedrijf van TUI, werd Robert hotelinkoper en verantwoordelijk voor drie vakantiemerken. Hiermee zat zijn tijd bij Tui erop en werkte hij een aantal jaren als hoofd commerciële zaken bij een toeristische uitgeverij.

Robert sloot zijn loopbaan af door al zijn kwaliteiten en kennis met elkaar te verbinden door het overnemen van een restaurant in Zuidland, een oud dorpje in Zuidholland, 6 Km van Spijkenisse.
Hier breidde hij het concept van de pannenkoekenbakker uit met het opzetten van activiteiten als midgetgolf, speeltuin, kano- en sloepverhuur. Als kers op de taart liet hij met steun van Staatsbosbeheer en de provincie Zuid-Holland een elektrische rondvaartboot bouwen. Wederom werd 1 plus 1, 3

Na weer 7 jaar (veel te) hard werken, waarvan hij de tol betaalde met zijn gezondheid en een scheiding, deed hij de zaak over aan zijn bedrijfsleider.

Robert pakte zijn oude passie weer op. Zonder gasten aan boord, zeilde hij vervolgens in zijn eentje langs Scandinavië. Deze zomer vaart hij het schip terug naar de haven in Heusden, waar hij sinds een half jaar weer een huisje bewoont.

Het zal duidelijk zijn dat niks doen niet in zijn bloed zit. Dus rijdt Robert twee dagen per week op de taxi, gewoon voor de gezelligheid. Wel een nul-uren-contract, want ‘moeten’ wil hij niet meer.

Tot mijn schrik was het al 18.30 uur en had ik, helemaal in beslag genomen door zijn verhaal, niet eens de tijd genomen om een tweede kopje koffie in te schenken.
Mijn voorgevoel bleek te kloppen; Robert is een bijzondere Heusdenaar.
Wij zijn blij dat hij gaat hij helpen met Buurbook, want wie weet wat er allemaal voor inspirerende ideeën, gekoppeld aan mooie activiteiten er nog uit zijn koker zullen komen?!


Mary van Boxtel